Biezonder

Eerder maakte ik al eens een tas van gerecykleerd leder . Sinds ik ze maakte, heb ik ze bijna niet meer uitgedaan, zo'n heerlijk model is het. Net het goede formaat, niet te sportief en ook niet te chique, mijn e-reader, gsm en portefeuille passen er perfect in. Zo verkopen ze ze niet in de winkel! Ik baseerde me op de Marsha Bag van I Think Sew , maar wijzigde wel een paar kleinigheden. Ik wist dat ik ergens diep onder in mijn stoffenvoorraden een coupon geelgroen nepleder had liggen die ik een jaar of 5 geleden op de kop tikte (voor 8 euro - de prijs hing er nog aan). Op het eerste zicht (5 jaar geleden dus) twijfelde ik aan de kleur, maar nu ik de lap opnieuw in handen nam, wist ik: dit is tassenmateriaal! Er waren nog maar 2 hoekjes uitgesneden (die ik gebruikte voor deze  leather sweater ). Ik maakte er een punt van dat ik voor deze tas niets in de winkel zou gaan bijkopen. Gelukkig vond ik nog een leuke fuchsia rits en een bijpassend bloemenstofje voor de voering. D-rin

Een tijd geleden ontdekte ik het geweldige kookboek "Een nieuwe kijk op eten" van Anna Jones. Toen ik vorige maand heerlijke bio-aardbeien was gaan plukken bij Biobees in Groot-Bijgaarden, zocht ik iets lekkers dat ik kon maken, naast de gebruikelijke aardbeienconfituur. Acht kilogram aardbeien is immers een hoop om met 4 op te eten! Het boek van Anna Jones lag nog steeds in mijn keuken en gelukkig maar, want deed ik me daar een ontdekking, zeg! Anna maakt met aardbeien een "crisp". Dat is zoveel als de Amerikaanse versie van de bij ons beter gekende "crumble". Zoals zij het presenteert, is het zelfs glutenvrij en, zoals het een crumble betaamt, in geen tijd klaar. Ik maakte dit dessert ook al enkele keren met rabarber, maar deed dan wel 1 el suiker meer op het fruit alvorens ik het deeg erover zwierde. Om duimen en vingers af te likken, zeg dat ik het gezegd heb. Met toestemming van de uitgever geef ik jullie hieronder het recept. Voel je tro

Tijdens het weekend van 1 mei ging ik op weekend met vriendin E. Wij leerden elkaar kennen toen we vele jaren geleden samen naailes volgden. Ik blogde al enkele stukken die ik daar naaide, maar viel een beetje stil door de drukte op school en thuis. Zoals jullie eerder lazen, maakte ik daar ook wat dingen voor mezelf. Aangezien het op dat moment maar niet wilde zomeren (en nog steeds niet!), stak ik voor het eerst een  Juliasweater van Compagnie M in elkaar. Dat is die beroemde trui met de aangeknipte mouw, mocht je dit nog niet weten. Ik had een stofje van een goede 1m30 waaruit ik mijn exemplaar wilde krijgen. Boorden en kraag moesten uit dezelfde stof, kwestie van geen accenten te leggen op plaatsen die daar niet om vragen. Vooral deze puzzel slorpte veel tijd op! Eens het patroon geknipt was, stak de trui in een spreekwoordelijke wip in elkaar. Het grappige kraagje vroeg wel wat precisiewerk, maar moeilijk was het zeker niet. De mouwen verbreedde ik lichtjes omda